Masaż kręgosłupa

Wzrastające zainteresowanie Masażem i Terapiami Manualnymi spowodowane jest ich dużą skutecznością w leczeniu różnych dolegliwości bólowych a szczególnie w schorzeniach kręgosłupa. Leki przeciwbólowe tylko chwilowo uśmierzają odczucie bólu gdy choroba dalej postępuje niszcząc nasze organy ciała. Ponadto wpływają niekorzystnie, a czasami wręcz szkodliwie, na wiele narządów wewnętrznych.
Prawidłowo wykonany zabieg manualny, w tym masaż głęboki kręgosłupa, nie tylko uwalnia chorego od bólu, lecz jednocześnie przywraca pełną sprawność fizyczną bo usuwa przyczyny powstawania choroby a nie tylko objaw.

Dodatkowo wpływa korzystnie na psychikę chorego, samopoczucie – powodując pełne rozluźnienie i relaks. Likwidując ból ,napięcia mięśni przy kręgosłupowych, więzadeł i torebek stawowych wpływa korzystnie na pracę układu nerwowego. Wskazane jest korzystanie z terapii manualnych nie tylko wtedy kiedy pojawi się ból ale również w celach profilaktycznych, aby uwolnić od napięć wywołanych stresem i codzienną pracą.

Masaż manualny kręgosłupa

Masaż kręgosłupa jest jednym z najstarszych i najprzyjemniejszych sposobów terapii naturalnych Bezpośrednio wpływa na całe ciało uwalniając od bólu zwalczając, zaburzenia krążenia krwi i energii, choroby mięśni, stany zapalne stawów i choroby wewnętrzne Jest skutecznym środkiem w przypadku leczenia nerwic spowodowanych stresami oraz skuteczna techniką relaksacyjną dla osób obciążanych zawodowo. Jest najlepszym sposobem kształtowania sylwetki przy odchudzaniu i redukcji wagi ciała.

W celu uzyskania jak najlepszych wyników zaleca się wykonywanie masaży manualnych po terapii manualnej Chiropraktyki. Wskazania:

• zdrowotne  kręgosłupa przeciwbólowe chińskie

• rolfing punktów spustowych masaż tkanek głębokich

• gumową chińską bańką
  

Wskazania do proponowanych technik masażu i terapii manualnych:

• bóle kręgosłupa i skrzywienia  skoliozy
• rwa kulszowa, lumbago ,kręgozmyk wypadnięcia dysków
• bóle stawów różnego pochodzenia
• bóle głowy, migreny
• bóle pleców i barku spowodowane pracą przy komputerze i prowadzeniem samochodu ciężką pracą
• zapalenia nerwów, korzonków, rwy kulszowe, wypadnięcia dysku, lumbago, tzw. postrzały
• przykurcze i niedowłady mięśni i ścięgien
• zapalenia i stany pourazowe stawów
  
• osteoporoza
  

Przeciwwskazania:

• silne stany zapalne i alergiczne skóry
• zapalenia węzłów chłonnych
• zakrzepy- torbiele
• świeże zapalenie żył
• wszelkie postacie nowotworu – raka
• wysoka gorączka
• owrzodzenie podudzi
• tętniaki

Wpływ masażu na człowieka

SKÓRĘ:

Masaż ułatwia oddychanie skórne. W czasie zabiegu usuwane są ze skóry obumarłe komórki naskórka. Naczynia skórne rozszerzają się, poprawia się odżywienie skóry i znajdujących się w niej gruczołów. Ułatwia się oddychanie skórne. Skóra nabiera ładnego koloru i ujędrnia się.

STAWY I  WIĘZADŁA:

Pod wpływem masażu zwiększa się stopień ruchomości stawów, elastyczność i wytrzymałość ścięgien i więzadeł.

UKŁAD NERWOWY:

Masaż, w zależności od potrzeby może być przeprowadzony chwytami  oddziałującymi pobudzająco lub uspokajająco na organizm. Zadaniem jego jest wysyłanie bodźców do mięśni i  gruczołów wydzielania wewnętrznego, oraz do poszczególnych narządów ustroju w zależności od potrzeby: kojących, tonujących (gdy jest potrzebne uspokojenie) oraz intensywnych, dynamicznych (gdy jest potrzebne pobudzenie, a także poranny rozruch). Jest skutecznym sposobem przeciwbólowym znakomitym w chorobach kręgosłupa, rwie kulszowej, dyskopatii ,kręgozmyku, lumbago, skoliozie, oraz chorobach mięśni i stawów.

UKŁAD POKARMOWY:

Masaż polepsza pracę układu pokarmowego jego ukrwienie, co w znacznym stopniu poprawia trawienie i przyswajanie substancji odżywczych, a także polepsza funkcje wydalniczą.

UKŁAD KRWIONOŚNY I LIMFATYCZNY:

Masaż pobudza układ krwionośny i limfatyczny, organy dostają dużą porcję tlenu i substancji odżywczych. Masaż ułatwia usunięcie przez organizm toksyn  produktów rozpadu, likwidację opuchlizn (wchłanianie obrzęków) objawów zastoinowych. Polepsza powrót krwi żylnej do serca, ułatwia jego pracę. Masaż przyśpiesza cyrkulacje krwi w naczyniach krwionośnych, zwiększa ilość krwi dostarczanej do płuc.

NA MIĘŚNIE:

Masaż pobudza włókna mięśniowe do skurczu, podnosi ich napięcie. Jest to ważne przy zanikach mięśniowych tak w masażu klasycznym jak i w wzmacniającym izometrycznym sportowym. Masaż nawet kilkukrotnie zwiększa zdolność mięśni do wzmożonego wysiłku.

HISTORIA MASAŻU

Wywodzi się z Indii i Chin, gdzie wchodził w zakres rytuału religijnego. Już 3000 lat p.n.e. odnotowano w dziele chińskim Kung-Fu wzmiankę o leczeniu za pomocą masażu. W okresie medycyny sakralnej kapłani zalecali jego stosowanie, tak jak i wód mineralnych, w czasie spełniania obrzędów, które były częścią kultu religijnego i jednocześnie miały znaczenie lecznicze.

Dopiero Hindusi w swej księdze mądrości Weda pochodzącej z 1800 roku p.n.e. podają dokładne wskazówki wykonywania masażu. W okresie medycyny sakralnej kapłani zalecali jego stosowanie, tak jak i wód mineralnych, w czasie spełniania obrzędów, które były częścią kultu religijnego i jednocześnie miały znaczenie lecznicze.

Z czasem masaż odpadł od rytuału religijnego i chociaż wszedł w zakres leczenia, medycyna oficjalnie nie zajęła się nim. Jedynie z króciutkich przekazów pisemnych wiemy, że lekarze w niektórych chorobach zalecali masaż, o czym świadczą wzmianki w dziełach Hipokratesa, Celsusa i Galena. W Grecji masaż miał szczególne znaczenie dla sportowców biorących udział w igrzyskach olimpijskich. Nie był to masaż w dzisiejszym tego słowa znaczeniu, lecz raczej namaszczanie przez natłuszczanie ciała oliwą przed zawodami. Namaszczanie i nacieranie były pierwszymi w świecie zabiegami, z których rozwinął się wiele lat później masaż zwany klasycznym.

W kronikach historycznych państwa rzymskiego znajduje się notatka, że Juliusz Cezar, cierpiący na rwę kulszową, leczony był masażem z zastosowaniem głaskania, szczypania i ugniatania. Stąd wniosek, że tak Grecy, jak i Rzymianie rozumieli wartość masażu i stosowali go jako zabieg leczniczy, sportowy i kosmetyczny.

W niektórych krajach słowiańskich, a wiemy na pewno, że w Polsce do połowy XIV wieku, istniały nawet łaźnie parowe, w których po kąpielach ludzie poddawani byli klepaniu rózgami w celu poprawy ukrwienia tkanek.

Średniowiecze było okresem zahamowania rozwoju nauki i lecznictwa. Należy przypuszczać, że w okresie tym masaż był również zaniedbany. O masażu w całym tego słowa rozumieniu można mówić dopiero w XVI w. Został on wskrzeszony we Francji przez znakomitego chirurga i lekarza Ambrożego Pare (1517-1590). Jest on również twórcą masażu metodą uciskową. Pare zaobserwował, że głaskanie obolałych po operacji miejsc przynosi nie tylko ulgę w cierpieniu, ale również wywołuje zmiany w skórze, a nacieranie wywiera wpływ na mięśnie. Po raz pierwszy w dziejach medycyny lekarz ten zapisał swą obserwację i zaczął stosować masaż jako oficjalną, lekarską metodę leczenia. Dlatego w historii medycyny mówi się o Ambrożym Pare jako o wskrzesicielu masażu, gdyż on pierwszy nie tylko przywrócił stosowanie masażu, ale ponadto przeprowadził badania nad jego fizjologią.

W dziejach masażu znaczną rolę odegrał również filozof angielski Bacon Werulamski (1561-1626), który zasady masażu opierał na wchodzącej wówczas w życie mechanoterapii Następnym krokiem naprzód w dziejach rozwoju masażu są badania Friedricha Hoffmana (1606-1672), jednego z najznakomitszych ówczesnych lekarzy. Należał on do tych nielicznych wówczas medyków, którzy byli gorącymi zwolennikami naturalnych metod leczniczych. Prawdziwy jednak rozwój masażu leczniczego nastąpił dopiero na początku XIX w. dzięki lekarzom szwedzkim. Oni to opracowali metodę terapeutyczną i higieniczną zwaną popularnie szwedzką gimnastyką, której częścią składową był także masaż. Po raz pierwszy spod pióra lekarzy wyszedł opracowany system stosowania masażu w poszczególnych chorobach i w profilaktyce. Największe zasługi położył Per Henrik Ling (1776-1839), szwedzki lekarz, założyciel Centralnego Instytutu Gimnastycznego w Sztokholmie.

Mniej więcej w tym samym czasie we Francji lekarz Martin de Lyon wyleczył samego siebie z uporczywego lumbago za pomocą masażu. Szkołę masażu klasycznego stworzył lekarz holenderski Johan Mezger z Amsterdamu (1839-1909), którego uważa się za twórcę ?masażu naukowego?. Po raz pierwszy bowiem został opracowany w osobnym dziele cały system metod masażu oraz wskazań i przeciwwskazań opartych o doświadczenia i badania własne autora oraz niebogatą literaturę. Od czasów Mezgera datuje się stosowanie masażu w klinikach najpierw chirurgicznych, a następnie w innych oddziałach klinicznych, nie wyłączając laryngologicznych i okulistycznych. Szczególnie dobre wyniki osiągnął Mezger i jego uczniowie w leczeniu masażem chorób stawów.

Do uczniów Mezgera należy zaliczyć również Polaka, profesora Uniwersytetu w Berlinie – Izydora Zabłudowskiego, który jest twórcą oryginalnej metody masażu. U schyłku XIX w. i na początku XX w. Zabłudowski cieszył się sławą niemal europejską i z wielu krajów przyjeżdżali do niego lekarze celem zapoznania się z jego metodą, która do dziś jest stosowana np. w byłej Czechosłowacji. Sława jego była w pełni uzasadniona. W uznaniu zasług powierzono mu kierownictwo Uniwersyteckiego Zakładu Masażu Leczniczego w Berlinie. Należy podkreślić fakt, że w skali światowej masaż po raz pierwszy właśnie dzięki niemu zyskał taką rangę i został zrównany z innymi dyscyplinami wiedzy lekarskiej na poziomie uniwersyteckim. Zabłudowski pozostawił po sobie duży dorobek naukowy, między innymi liczne prace z zakresu masażu ogłoszone w trzech językach: polskim, niemieckim i rosyjskim.

U schyłku XIX w. odbył się Europejski Zjazd Chirurgów. Część programu zjazdu była poświęcona zagadnieniom stosowania masażu w lecznictwie i profilaktyce. W niektórych publikacjach można spotkać opinię, że wyniki obrad tego zjazdu opublikowane w prasie fachowej przyczyniły się w znacznej mierze nie tylko do rozpowszechnienia metod masażu, lecz również do ich spopularyzowania. Pojawiło się bowiem wówczas wielu masażystów ?cudotwórców?, którzy nie mieli żadnego przygotowania fachowego do stosowania tej metody leczniczej i profilaktycznej.
Przyczyniło się to w pewnej mierze do zdeprecjonowania wartości leczniczej masażu. Mimo to, zarówno przed I wojną światową, jak i w okresie międzywojennym, nie zaniechano tej metody leczniczej. Można przytoczyć nazwiska lekarzy, którzy prowadzili badania naukowe nad stosowaniem masażu. Jednakże poziom tych badań nie dorównywał rozmachowi badań wykonanych przez Mezgera i Zabłudowskiego. Masaż nie był nigdy tak popularną metodą leczniczą, jak za czasów Mezgera i jego uczniów. Jednym z uczniów Mezgera był szwedzki lekarz Zander, który usiłował zastąpić mieszenie ręczne specjalnymi aparatami. Rozpowszechniły się one chwilowo po całym świecie, jednak dalsze doświadczenia pokazały, że jakkolwiek mogą być w pewnych przypadkach stosowane – nie zastąpią ręki masującego. Piśmiennictwo polskie u schyłku XIX w. wzbogaciło się o kilka wartościowych pozycji, jak np.: J. Grabowskiego, I. Strabowskiego, J. Zawadzkiego. W okresie międzywojennym masaż stanowił dość popularną metodę leczenia, zwłaszcza w zakładach i gabinetach fizykoterapii.

Wielu lekarzy nie tylko zalecało tę metodę leczenia, ale na podstawie własnej praktyki i obserwacji doskonaliło ją i opracowywało jej modyfikacje. Do zasłużonych na tym polu należą: M.Kosiński i J.Zaorski, którzy pozostawili dorobek naukowy wzbogacający ubogie piśmiennictwo polskie z tego zakresu. Rozwój chemii i farmacji przygłuszył znaczenie naturalnych metod leczniczych. Przez ostatnie kilkadziesiąt lat obserwowało się odwrócenie medycyny od leczenia uzdrowiskowego, od gimnastyki i masażu. Dopiero w dzisiejszych czasach zauważa się wielki renesans naturalnych metod leczniczych, a między innymi i masażu. Prowadzi się badania nad działaniem masażu, szkoli się masażystów, zwłaszcza niewidomych, prawie we wszystkich krajach europejskich.

ARTYKUŁ ZE STONY e-masaz.pl/historia_masazu

POLECAM I ZAPRASZAM
http://www.masaz-kregoslupa-poznan.pl/